Trójkąt Bermudzki
Trójkąt
Bermudzki
– zwyczajowa nazwa obszaru Atlantyku, w rejonie Bermudów, przez fascynatów
zjawisk paranormalnych uznawanego za miejsce wielu niewyjaśnionych zaginięć
statków, jachtów i samolotów (uważają oni, iż na tym obszarze mają miejsce
zjawiska łamiące prawa fizyki, wykrywana jest obecność "obcych" – co
ma ich zdaniem wyjaśniać rzekomo niewytłumaczalne zdarzenia). Nie istnieje
jeden ustalony kształt trójkąta, jego kształt opisywany jest różnie w
poszczególnych legendach miejskich. Według statystyk w obszarze tym nie ginie
więcej niż średnia liczba obiektów ginących w innych rejonach Atlantyku.
Bermudzki
– zwyczajowa nazwa obszaru Atlantyku, w rejonie Bermudów, przez fascynatów
zjawisk paranormalnych uznawanego za miejsce wielu niewyjaśnionych zaginięć
statków, jachtów i samolotów (uważają oni, iż na tym obszarze mają miejsce
zjawiska łamiące prawa fizyki, wykrywana jest obecność "obcych" – co
ma ich zdaniem wyjaśniać rzekomo niewytłumaczalne zdarzenia). Nie istnieje
jeden ustalony kształt trójkąta, jego kształt opisywany jest różnie w
poszczególnych legendach miejskich. Według statystyk w obszarze tym nie ginie
więcej niż średnia liczba obiektów ginących w innych rejonach Atlantyku.
Hipotezy wyjaśniające
katastrofy
katastrofy
Prawdopodobnym
wyjaśnieniem tajemniczych zaginięć są sporadyczne erupcje metanu z podwodnych
złóż w tych rejonach. Bąble metanu wydobywające się ze szczelin w dnie oceanu
powiększają się w miarę wypływania na powierzchnię do ogromnych rozmiarów.
Powstały z wody i pęcherzyków metanu płyn ma gęstość znacznie niższą niż woda,
przez co znajdujące się w nim statki tracą wyporność i toną.
wyjaśnieniem tajemniczych zaginięć są sporadyczne erupcje metanu z podwodnych
złóż w tych rejonach. Bąble metanu wydobywające się ze szczelin w dnie oceanu
powiększają się w miarę wypływania na powierzchnię do ogromnych rozmiarów.
Powstały z wody i pęcherzyków metanu płyn ma gęstość znacznie niższą niż woda,
przez co znajdujące się w nim statki tracą wyporność i toną.
Hipoteza o
wydobywających się na powierzchnię dużych ilościach metanu może wyjaśniać
również katastrofy samolotów, jednak ich fizyczny mechanizm nie jest oczywisty.
Po wypłynięciu na powierzchnię, metan nie tylko unosi się konwekcyjnie ku
górze, ale również miesza się z powietrzem i jest unoszony przez wiatr. Na
wysokości przelotowej samolotów, stężenie metanu może być zatem zbyt małe, by
bezpośrednio oddziaływać na przelatujące samoloty. Przy dużym stężeniu metanu,
jego mieszanka z powietrzem uległaby pod wpływem pracy silników zapłonowi i
eksplozji, jednak minimalne stężenie metanu, przy którym byłoby to możliwe
(tzw. dolna granica wybuchowości) wynosi 5%. Uzyskanie tak wysokiego stężenia
na wysokości przelotowej samolotów jest jednak mało prawdopodobne. Niemniej,
nawet obecność metanu w stężeniach nie przekraczających dolnej granicy
wybuchowości, może powodować zakłócenia pracy silników lotniczych - zawarty w
powietrzu metan powoduje bowiem nadmierne wzbogacenie mieszanki
paliwowo-powietrznej i w konsekwencji niestabilną pracę lub awarię silników.
Ponadto, nawet jeśli metan nie dotarłby do samego samolotu w ilościach
zagrażających pracy silników, samo jego wydzielanie się i mieszanie z warstwami
powietrza poniżej samolotu powoduje zmiany gęstości i w konsekwencji pionowe
ruchy mas powietrza (lub powietrza wymieszanego z metanem) oraz turbulencje.
Niespodziewający się ich pilot może wykonać manewr, który w konsekwencji
doprowadzi do utraty sterowności i nagłego spadku wysokości samolotu
opuszczającego strefę wznoszących się prądów powietrza.
wydobywających się na powierzchnię dużych ilościach metanu może wyjaśniać
również katastrofy samolotów, jednak ich fizyczny mechanizm nie jest oczywisty.
Po wypłynięciu na powierzchnię, metan nie tylko unosi się konwekcyjnie ku
górze, ale również miesza się z powietrzem i jest unoszony przez wiatr. Na
wysokości przelotowej samolotów, stężenie metanu może być zatem zbyt małe, by
bezpośrednio oddziaływać na przelatujące samoloty. Przy dużym stężeniu metanu,
jego mieszanka z powietrzem uległaby pod wpływem pracy silników zapłonowi i
eksplozji, jednak minimalne stężenie metanu, przy którym byłoby to możliwe
(tzw. dolna granica wybuchowości) wynosi 5%. Uzyskanie tak wysokiego stężenia
na wysokości przelotowej samolotów jest jednak mało prawdopodobne. Niemniej,
nawet obecność metanu w stężeniach nie przekraczających dolnej granicy
wybuchowości, może powodować zakłócenia pracy silników lotniczych - zawarty w
powietrzu metan powoduje bowiem nadmierne wzbogacenie mieszanki
paliwowo-powietrznej i w konsekwencji niestabilną pracę lub awarię silników.
Ponadto, nawet jeśli metan nie dotarłby do samego samolotu w ilościach
zagrażających pracy silników, samo jego wydzielanie się i mieszanie z warstwami
powietrza poniżej samolotu powoduje zmiany gęstości i w konsekwencji pionowe
ruchy mas powietrza (lub powietrza wymieszanego z metanem) oraz turbulencje.
Niespodziewający się ich pilot może wykonać manewr, który w konsekwencji
doprowadzi do utraty sterowności i nagłego spadku wysokości samolotu
opuszczającego strefę wznoszących się prądów powietrza.